"GELUK BIJ DOMME PECH"

Dit is zo'n typisch (on)geval van oei, geluk gehad, want het had veel slechter kunnen aflopen. Aan de andere kant... is dit geluk: een been vol littekens, een halfjaar pijn aan je ribben en een scooter total loss? En dat buiten haar schuld om? Het geluk zit 'm daarin dat ze niet op haar hoofd is beland; ze droeg namelijk geen helm.

Naar de klote!

Caroline vertelt: "Ik reed van Winsum naar Groningen op mijn snorscooter, zo'n lekker breed ding, en net na Adorp staat een huis in een bocht. Daar staan veel bosjes voor, dus je hebt heel slecht zicht vanaf de uitrit. Ik reed gewoon 25, maar dat bleek hard genoeg voor een salto over de motorkap van de auto die ineens tevoorschijn kwam. Voor ik 't wist, lag ik tussen stenen en gras, de inhoud van mijn tas om me heen. Een paar seconden was ik out."

Ik kon niks

Caroline weet ’t nog precies: “In het ziekenhuis moesten al mijn piercings eruit omdat ik door de scan moest; dat was niet superfijn! Ik moest nog een paar uur blijven, omdat er eventueel inwendig letsel was. En toen begon de morfine uit te werken… au! Daarna thuis was geen feest, ik moest – als meisje van 17 – door mijn moeder worden aangekleed, gedoucht… ik kon niks! Na ongeveer een maand kon ik weer alles doen, na een halfjaar was ik pijnvrij. Hoewel ik na een dagje hard werken – Caroline bouwt podia op festivals (red.) – mijn ribben toch nog voel, en het is nu vier jaar geleden!"

Geen angst. Geen helm.

“Ik ben meteen weer op een snorscooter gaan rijden. Nee, geen angst, het was niet mijn schuld, dus domme pech. En ook zonder helm ja, ik vind het rotdingen. Ik kijk gewoon altijd goed om me heen en rij niet te hard; ik ga niet zogenaamd stoer doen.” Lachend zegt Caroline: "Ik kijk overal voor uit, zelfs voor bosjes."