"HET HEEFT IMPACT OP JE LEVEN, JE HELE LEVEN, JE LEVEN LANG"

Ricardo was 17 toen het gebeurde, en is nu 21. Het is vlak voor zijn vijfde operatie als hij het verhaal vertelt van zijn ongeluk. Hij heeft het van horen zeggen: zelf weet hij het niet meer. “Bij het tunneltje besloten mijn vriend die achterop zat en ik de toeristische route te nemen, dat weet ik nog. Mooi weer, midden op de dag, tijd genoeg. En het volgende moment werd ik wakker in het ziekenhuis. Op een onoverzichtelijk kruispunt ben ik op een auto geknald, is me verteld. De vrouw in die auto had geen voorrang, ik wel.”

“Ik vind het nog altijd lastig om erover te praten. De pijn aan mijn been is één, maar dan is er die andere pijn, van wat er allemaal bij komt kijken als ik dat been niet kan gebruiken. Ik zit elke dag thuis, kan niet uitgaan, kan mijn werk als kok niet doen. Je merkt het pas hoe fijn dat allemaal is als je dat niet meer kunt doen.”

Vier jaar verder

“Ik was in opleiding voor kok, twee weken voor het begin van het tweede jaar, toen het ongeluk gebeurde. De opleiding heb ik nooit afgemaakt. Toen zeiden de dokters dat ik na zo'n anderhalf jaar weer de oude zou zijn. Maar we zijn nu vier jaar verder, en tel daar nog maar een jaar bovenop na mijn operatie binnenkort. En dan blijft het onzeker of het ooit helemaal goed komt. Een fysiek beroep kan ik wel vergeten, maar ik kan ook niet lang op een bureaustoel zitten. Het is lastig om over de toekomst na te denken, omdat er zoveel onmogelijk is. Niet dat ik er niet over nadenk, eigenlijk denk ik er continu aan. Maar vrolijk word ik er niet van.”

Bot lag op straat

Ricardo stroopt zijn broek op. Daar zijn vier, vijf, zes verschillende littekens van ettelijke centimeters te zien. "Hierdoorheen is een stuk van 10 centimeter bot van mijn bovenbeen gegaan", wijst hij op een van de littekens. "Dat was een groot rond gat. Het stuk bot is weg, dat lag op straat of zo. Het duurt heel lang voordat dat stuk weer is aangegroeid, en er gaat ook nog van alles mis. Nu zit er een plaat tegenaan geschroefd om steun te geven, maar die plaat is om onverklaarbare redenen gebroken. Dus nu moet ik weer geopereerd, voor een nieuwe plaat. Wéér een halfjaar verder, minstens.”

Allemaal gedoe

“Mijn been werkt nu voor zo'n 20, 25 procent, zeg maar. Lopen lukt, maar korte stukjes en niet altijd. Een trap kom ik erg lastig op. Autorijden lukt, maar dan wel in mijn eigen auto met een hoge instap en precies de juiste stoel. Staan lukt maximaal tien minuten. Mijn bed en bank zijn verhoogd. Ik heb een elektrische fiets; gewoon fietsen is te zwaar. De verzekering gaf me uiteindelijk een budget daarvoor. Daar heb ik met goed zoeken en wat afdingen nog maar net een elektrische fiets mee kunnen kopen. Allemaal gedoe! Het is heel moeilijk om een schadevergoeding te krijgen, en dat terwijl het niet eens mijn schuld was. Van dat vele wachten word je ook niet goed!”

Hulp van m’n moeder

“Elke week ga ik naar de fysiotherapeut, al vier jaar lang. Ik probeer iedere dag een rondje te lopen. Verder doe ik zoveel mogelijk zelf mijn huishouden, de ene dag lukt dat zelf wel, de andere dag word ik wakker met een scheut pijn in mijn been en dan kan ik niks doen. Of ik sta op en dan valt mijn knie weg en dan val ik, dat gebeurt ook regelmatig. Gelukkig komt mijn moeder me vaak helpen met boodschappen doen en dingetjes in het huishouden.”

Vrienden kwijt, logisch

“Het is gewoon kut als je merkt dat je vrienden kwijtraakt. Ik had een grote vriendengroep, daar is er nog maar eentje van over. Er zijn gelukkig wel een paar nieuwe vrienden bijgekomen. Aan de andere kant: ik snap ook wel dat het lastig is voor ze, want ik kan moeilijk op bezoek komen want ik kan dan niet goed zitten. Dus ze moeten dan per se altijd bij mij komen. En ik kan ook niet uitgaan. Ja, het is alleen maar thuis zitten.”

Te laat

De vrouw die de auto bestuurde heeft een bosje bloemen laten bezorgen en verder nooit iets van zich laten horen. “Ik lag een keer in het ziekenhuis naast een meisje dat onder een vuilniswagen was gekomen. Na een paar dagen zaten twee 'stoere' vuilnismannen met een bos bloemen huilend aan haar bed. Ja, ik had het denk ik wel fijn gevonden als ze me had opgezocht. Maar ja, dat is nu te laat.”

Nooit meer een scooter

“Nee, ik zit nooit meer op een scooter. Ik heb nog een keer een klein stukje op een snorscooter gezeten, en ik rijd dus wel auto. Dat vond ik in het begin wat eng en ik let extra op scooters. Over het bewuste kruispunt rij ik nog weleens; ik moet wel, en ik wil dat ook. Het is niet fijn, maar het moet geen trauma worden.”

Mijn redding: een nieuwe helm

“Wat ik wil meegeven: draag altijd een goede helm. Ik had net een nieuwe, die heeft me gered. Ik had wel een hele zware hersenschudding, maar als ik geen of een slechte helm had gehad… En altijd heel goed uitkijken; je blijft kwetsbaar op een scooter!”